به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، مطالعه ای جدید در دانشگاه ایلینویز نشان داده است که تزریق سلول های بنیادی رشد عروق خونی جدید را افزایش داده و منجر به افزایش جریان خون در بافت آسیب دیده و احیای عملکرد اندام حرکتی می شود.هم چنین این سلول ها تغییراتی را در بیان ژن بافت های پیرامونی بوجود می آورند و منجر به آزادسازی فاکتورهایی می شوند که التهاب را کاهش داده و جریان خون را افزایش می دهند.

بیماری شریان محیطی(PAD) در بین بیماران دیابتی بسیار شایع است اما تشخیص آن بسیاری شایع است، زیرا معمولا زمانی علایم خود را نشان می دهد که بیماری در وضعیتی پیشرفته است. اگر این بیماری درمان نشود، منجر به زخم های پا یا زخم های دیابتی و در نهایت قطع عضو می شود. در بیماری شریان محیطی، شریان های اندام های حرکتی تنگ شده و برای فرد ایجاد درد و محدودیت حرکتی می کنند. بسیاری از بیماران نیازمند جراحی و استفاده از استنت ها یا بای پس های شریانی هستند. مطالعاتی نیز از تزریق سلول های بنیادی مزانشیمی یا تزریق فاکتورهای رشدی مانند VEGF برای القای رگزایی در ناحیه آسیب دیده استفاده کرده اند.

در مطالعه ای که در ایلینویز صورت گرفت، دکتر دوبروکی و همکارانش از موش مدلی که شریان رانی آن بوسیله جراحی باریک شده بود استفاده کردند و سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از عضلات یک موش جوان را به آن تزریق کردند. تصویربرداری های تخصصی و غیر تهاجمی نشان داد که این سلول های بنیادی عضلانی، رگزایی، جریان خون محیطی و عمکلرد عضلانی را در این موش ها افزایش دادند. در واقع این سلول ها با افزایش رگزایی در ناحیه ایسکمی شده منجر به بهبود عملکرد حرکتی می شوند. آنالیزهای صورت گرفته روی بافت های پیرامون ناحیه آسیب دیده نشان داد که در بافت های پیرامونی نیز تغییرات بیان ژنی اتفاق می افتد و ژن هایی مانند ژن های مرتبط با التهاب و رگزایی فعال می شوند تا با عوارض ناشی از دیابت مقابله کنند.

این مطالعه نشان داد که استفاده از سلول درمانی می تواند برای بیمارانی که در مراحل پیشرفته بیماری شریان محیطی هستند و قابلیت حرکتی ندارند، راه گشا باشد و مانع از مشکلات بیشتر و قطع عضو آن ها شود.

پایان مطلب/